Ostatnia dzika ostoja

 

Piękna, mądra i wzruszająca to opowieść. Pełna symboli i znaczeń. Można ją odczytać na różne sposoby. Każde słowo wybrzmi zupełnie inaczej, gdy przeczytacie ją na początku wakacji lub…. na początku listopada, gdy nadchodzi czas wspomnień za tymi, którzy odeszli.

Ostatnia dzika ostoja
tekst: Cecilia Heikkilä
ilustracje: Cecilia Heikkilä
tłumaczenie: Agnieszka Stróżyk
Wydawnictwo Zakamarki, 2023

Dzika ostoja to najpiękniejsze miejsce na ziemi. Mały niedźwiedź usłyszał o niej od swego dziadka i tak jak i on pragnie tam dotrzeć.

„To nie jest wyprawa dla każdego – odparł dziadek. –Trzeba się wcześniej dobrze przygotować!”

Gdy będzie wreszcie gotowy na daleką wyprawę, wyrusza wraz dziadkiem w drogę! To dla nich prawdziwa przygoda życia. Czeka ich rejs statkiem z mapą i całym ekwipunkiem. Potem długa wędrówka i poszukiwanie ostatniej dzikiej ostoi, gdzie być może czają się dzikie, groźne zwierzęta, ale jest …pięknie!
W drodze dopadną ich wątpliwości. Czy to miejsce naprawdę istnieje?

„Nie bój się, dziadku – powiedziałem. – Co by się nie działo, będziemy się trzymać razem. Ty i ja, dziadku".

Ta wyprawa pozostanie na długo w pamięci Małego niedźwiedzia. Choć już tracili nadzieję, w końcu znaleźli miejsce owiane legendą i spotkali zwierzęta, które zamieszkują dziką ostoję. Z tej wyprawy jednak wrócił tylko jeden uczestnik, bo drugi zdecydował się tam zostać… na zawsze.
Dlaczego? Tego dowiecie się czytając tę pięknie zilustrowaną opowieść, która jest nie tylko historią skłaniającą do refleksji nad kondycją naszego świata i problemami związanymi z ochroną środowiska. Choć z pewnością te wysuwają się na pierwszy plan.
Gdy będziecie wraz z dziećmi przyglądać się ilustracjom ujrzycie wykarczowany las, a spotkanie ze zwierzętami, które ukryły się przed światem i chronią swoją ostoję, stanie się bardzo wymowne...

Ta historia, ma jednak więcej znaczeń. Jest w niej obraz pięknej relacji pomiędzy dziadkiem i wnukiem. Jest miłość i przywiązanie. Podążanie za marzeniami, ufność, odwaga i zgoda na rozstanie….
Może być punktem wyjścia do rozmów o tym, że nasi najbliżsi czasem muszą nas opuścić na zawsze...